Nazwa metody pochodzi od nazwiska twórcy Paula Dennisona, który oprócz nauk psychologicznych studiował bardzo problematyczne w świecie nauki teorie jak NLP (neurolingwistyczne programowanie), akupunkturę i Metodę Domana, która – według wielu – jest nienaukowa, gdyż jej część edukacyjna nie ma metodycznych podstaw. Kinezjologia edukacyjna Anna Łaszkowska Kinezjologia edukacyjna Kinezjologia edukacyjna to metoda stymulowania rozwoju umysłowego. Opiera się ona na założeniu, że ruch jest n 68 views, 0 likes, 0 loves, 0 comments, 9 shares, Facebook Watch Videos from Ośrodek Kształcenia Kadr "Atena": KINEZJOLOGIA EDUKACYJNA – GIMNASTYKA MÓZGU WG P.G. DENNISONA (I I IIST.) 16 godz. Metoda Paula Dennisona, nazywana inaczej kinezjologią edukacyjną, to praktyczny i dynamiczny system, który posługuje się prostymi ruchami ciała dla zintegrowania funkcji mózgu. Dużą atrakcją tej metody jest jej wyjątkowa łatwość i użyteczność. Specyficzne ruchy gimnastyki mózgu uaktywniają sieci neuronowe w całym mózgu, w obu półkulach równocześnie, pomagają budować Kinezjologia Edukacyjna Paula Dennisona. Polega na wykonywaniu zestawów ćwiczeń pomagających między innymi dzieciom mającym trudności z czytaniem, pisaniem, z zapamiętywaniem, a także z nawiązywaniem kontaktów z otoczeniem, wspiera układ odpornościowy. Polskie Stowarzyszenie na rzecz Osób z Niepełnosprawnością Intelektualną koło w Lublinie. Facebook. Kontakt 81 742 12 93 zksBJ. Wstęp Kinezjologia Edukacyjna, zwana też Gimnastyką Mózgu, jest metodą wspomagającą naturalny rozwój psychofizyczny dziecka. To ćwiczenia relaksacyjne i energetyzujące służące integracji półkul mózgowych w celu efektywniejszego działania. Jej twórcą jest Paul Dennison , który wykorzystał ruch jako podstawę do uczenia się i funkcjonowania na optymalnym poziomie. Metoda ta jest prosta, sprzyja harmonijnemu rozwojowi, a stosowana cierpliwie i wytrwale, pomaga przezwyciężyć rozmaite trudności dziecka. P. Dennison uważa, że wiele pro¬blemów z intelektualnym i emo¬cjonalnym funkcjonowaniem człowieka wynika ze złego współdziałania obu półkul mózgowych i z braku równowagi między nimi. Mózg nie jest bo¬wiem narządem symetrycznym - każda z półkul ma nieco inne zadania. Lewa półkula jest odpowie¬dzialna za analizę szczegółów, wnioskowanie i operowanie mową. Prawa pamięta znajome twarze i steruje naszym życiem emocjonalnym, a choć nie włada językiem, nadaje naszym przeżyciom wyraz mimiczny (u osób leworęcznych role obydwu półkul są zwykle odwró¬cone). Dziecko, którego rozwój przebiega w sposób nieskrępo¬wany, w naturalny sposób ćwi¬czy obie półkule. Dzięki ich har¬monijnej współpracy z łatwością przyswaja sobie kolejne umiejętności i ma szansę na pełny rozwój swoich talentów. Brak równowagi między pracą obydwu półkul mózgowych prowadzi do rozmaitych zakłóceń. Dennison odkrył wysoką korelację pomiędzy niemożnością wykonywania ruchównaprzemiennych a tendencją do występowania trudności w uczeniu się. A wiadomo, żenajwiększe trudności z ruchami naprzemiennymi mają dzieci proponowane dzieciom są bardzo proste i bezpieczne. Wykonywane w odpo¬wiedni sposób pod okiem tera¬peuty prowadzą do lepszej współpracy obu terapia przynosi efekty. Entuzjaści metody Dennisona twierdzą, że dzie¬ciom, które wykonują te ćwi¬czenia, łatwiej mierzyć się z rzeczywistością. Stają się bar¬dziej otwarte na świat, odpor¬niejsze, łatwiej nawiązują kon¬takty z rówieśnikami. Cele główne: - aktywizacja mechanizmów naturalnego rozwoju; - wykorzystanie naturalnych możliwości uczenia się (naturalnych koordynacji i nawyków); - integracja funkcji półkul mózgowych; - integracja funkcji poziomów rozwoju mózgu; - rozwój ruchowy, emocjonalny i szczegółowe:Dziecko: • koncentruje się dłużej na powierzonym zadaniu;• stara się wykonywać polecenia nauczyciela;• wypowiada się w sposób bardziej komunikatywny;• jest bardziej aktywne;• potrafi się zrelaksować;• zapamiętuje szybciej proste, krótkie wierszyki;• lepiej radzi sobie ze stresem;• rozwija swoją koordynację wzrokowo-ruchową, Realizacji celów służą następujące zasady: - Zasada kształtowania pozytywnej Zasada dostosowania wymagań do potrzeb każdego Zasada zapewnienia poczucia bezpieczeństwa i akceptacji w Zasada życzliwej Zasada Zasada Zasada korekcji Zasada Zasada wiązania teorii z metody w praktyce: Ćwiczenia Dennisona powinny stanowić wstęp do głównego zajęcia, ponieważ dziecko staje się wtedy bardziej podatne na działania edukacyjne i terapeutyczne. Pierwszy etap przygotowawczy tej metody to: - Picie wody, - Punkty na myślenie,- Ruchy naprzemienne,- Pozycja Cook’a (Dennisona) Ten etap pobudza i dotlenia mózg, integruje działanie obu półkul mózgowych, łączy emocje z myśleniem racjonalnym. Woda odgrywa podstawową rolę jako substancja warunkująca i wspomagająca proces uczenia się i myślenia. Jako uniwersalny rozpuszczalnik jest konieczna do transmisji elektrycznych w układzie nerwowym i utrzymania w naszym ciele właściwego potencjału ćwiczenia mózgu działają na rozwój poszczególnych umiejętności i tak:- Ruchy naprzemienne – usprawniają wykonywanie zajęć domowych, uczenie się, koordynację ciała na zajęciach sportowych. - Leniwe ósemki – ćwiczenie to poprawia płynność czytania ze zrozumieniem, zapamiętywania, słuchania i myślenia jednocześnie oraz koordynację ręka-oko i Rysowanie oburącz – poprawia pisanie i rysowanie, powoduje rozwój twórczego myślenia, zdolności plastycznych, pomaga w dostrzeganiu kierunków, poprawia koordynację ręka –oko. - Alfabetyczne ósemki – ćwiczenie to poprawia samą technikę pisania, literowania, ortografię, rysowanie oraz koordynację wzrokowo-ruchową, doskonali pisemną Słoń – pomaga lepiej słuchać, aktywuje zmysł równowagi. Rozwija umiejętność matematyczne i jasność wypowiadania Krążenie szyją – pomaga w utrzymaniu równowagi osobistej w samolocie, samochodzie; ułatwia pracę przy komputerze, uczenie się matematyki, wzmacnia siłę Kołyska – ułatwia uczenie się i wypowiadanie; poprawia sprawność potrzebną do gier i zajęć sportowych, ułatwia głośne Oddychanie przeponowe – ćwiczenie to zwiększa pojemność płuc, poprawia dotlenienie organizmu. Wpływa korzystnie na głos, stabilność, ekspresję wypowiedzi oraz prawidłowe formułowanie Energetyzator- wyzwala myślenie twórcze, odpręża, poprawia Punkty ziemi – ćwiczenie to poprawia akomodację wzroku, koncentrację wzroku na przedmiotach, ułatwia odwzorowywanie i uczenie się. - Punkty przestrzeni – ćwiczenie to odświeża umysł, pomaga rozluźnić się i uspokoić przed sytuacjami powodującymi stres. Poprawia umiejętności potrzebne do gier i zajęć Punkty równowagi – dotykanie tych punktów ułatwia podejmowanie decyzji, koncentrację, myślenie kojarzeniowe, wyostrza zmysły. Poprawia umiejętność uczenia się, samopoczucie, poczucie równowagi w samolocie oraz umiejętności do gier i zajęć. - Energetyczne ziewanie – odpręża mózg, relaksuje narząd wzroku i poprawia wzrok; poprawia równowagę i wzmacnia Kapturek myśliciela – ćwiczenie wyostrza słuch, ułatwia jasne wypowiadanie się, poprawia pamięć. - Sowa - ćwiczenie to poprawia koncentrację, umiejętności Aktywna ręka – wzmacnia koncentrację, poprawia charakter pisma, ułatwia Zginanie stopy – zmniejsza kłopoty językowe, poprawia pamięć, koncentrację, ułatwia rozumienie i Pompowanie piętą – poprawia koncentrację, umiejętności matematyczne, wymowę, twórcze rysowanie i formułowanie Luźne skłony – ułatwiają uczenie Wypady – ćwiczenie to ułatwia czytanie ze zrozumieniem, poprawia pamięć i Punkty pozytywne – ćwiczenie to odpręża i uspokaja, odblokowuje pamięć, ogólnie ułatwia uczenie się, poprawia samopoczucie. Ćwiczenia w/w dostosowuje się do celów zajęć i dobiera się adekwatnie do potrzeb konkretnego dziecka. Ćwiczenia te usprawniają nieprawidłowo rozwijające się funkcje, poprawiają kondycję, likwidują wzmożone napięcie, działają relaksacyjnie na organizm osiągnięć celów: Ćwiczenia Gimnastyki Mózgu wprowadza się stopniowo. Wykonuje się je powoli i spokojnie. Obowiązuje zasada, że zaczyna się wprowadzać kolejne, nowe ćwiczenie, gdy poprzednie jest opanowane. Pozycję wyjściową można zmieniać, dostosowując ją do warunków i możliwości dziecka. Aby osiągnąć zadowalające efekty, Gimnastykę Mózgu stosuje się przez dłuższy okres - systematycznie, najlepiej codziennie, nie tylko na zajęciach, ale także w domu. Przewidywane osiągnięcia Działania Kinezjologii Edukacyjnej powodują dość szybkie i długotrwałe zmiany, poprzez rzeczywiste budowanie powiązań nerwowych w obrębie mózgu i ciała, dzięki czemu uczenie przebiega szybciej, efektywniej, a co ważniejsze - bezstresowo. Efekty regularnie stosowanej Gimnastyki Mózgu to poprawa koncentracji uwagi, • poprawa koordynacji i sprawność widzenia, słuchania i myślenia,• lepsza umiejętność relaksacji• szybsza gotowość do wykonywania zadań,• szybsze i efektywniejsze zapamiętywanie,• poprawa koordynacji wzrokowo- ruchowej, • poprawa oddychania,• poprawa umiejętności wysławiania się, rozumienia poleceń, • zwiększanie zdolności manualnych,• uaktywnianie lewej półkuli mózgu, odpowiedzialnej za umiejętności, • synchronizacja współpracy obu półkul zajęcia TEMAT: „Jesteśmy w lesie”Cele:Dziecko: - zaspakaja potrzebę ruchu w sposób kontrolowany i społecznie akceptowany, - kształci umiejętność koncentracji uwagi,- rozpoznaje i nazywa ilustracje zająca, kartki, kredki świecowe, muzyka relaksacyjna z odgłosami różnych gatunków ptaków. Przebieg: 1. „Wiewiórki”- zabawa na powitanie. Przywitanie rozpoczynamy wierszem: „Kiedy się z sobą witają wiewiórkiTo grzecznie mówią sobie –dzień dobry” 2. „Sowa” - ćwiczenie rozluźniające w pozycji stojącej. Dziecko chwyta jedną ręką i ściskają mięsnie barku. Odwraca głowę powoli, żeby popatrzeć przez ramię. Wyprost i głębokie oddechy. Następnie obraca głowę przez drugie ramię. Potem opuszcza głowę do przodu, dotykając głową klatki piersiowej, rozluźniając się. Powtarzamy ćwiczenie zaczynając od chwytu za drugi bark. (Ćwiczenie zapożyczone z techniki P. Dennisona).3. „Jaką minę przedstawia zajączek?”- zagadki pantomimiczne. Dziecko losuje obrazki zajączka przedstawiające minę radosną i smutną. Zadaniem dziecka jest przedstawienie takiej samej miny jak na wylosowanym obrazku i określenie nastroju zajączka. 4. „ Jak wygląda las?”- oglądanie ilustracji przedstawiających las i rysowanie go kredkami świecowymi podczas słuchania muzyki relaksacyjnej z odgłosami różnych gatunków ptaków. 5. „Mały niedźwiadek” – słuchanie bajki relaksacyjnej (bajkoterapia). Przed opowiadaniem osoba prowadząca wprowadza dziecko w stan rozluźnienia, mówiąc „Teraz posłuchamy bajeczki, usiądź wygodnie, jeszcze wygodniej, posłuchaj swojego oddechu, zamknijcie oczy.” Wypowiadanym słowom bajki towarzyszyć może muzyka niedźwiadekMały niedźwiadek szedł wolno przez las. Czuł ogarniające go zmęczenie, nóżki zrobiły się jakieś ciężkie i nie chciały odrywać się od ziemi. Rozglądał się dookoła, szukając miejsca do odpoczynku. Drzewa rosły tutaj rzadziej, słońce coraz swobodniej przeciskało się przez konary drzew, oświetlając wszystko niedaleko jest jakaś polanka, tam sobie odpocznę - pomyślał miś. I rzeczywiście, po chwili jego oczom ukazała się mała łączka otoczona ze wszystkich stron drzewami. Stanął na jej skraju i znieruchomiał z zachwytu: niskie krzewy, trawa, kwiaty jak kolorowy dywan rozkładały się u jego stóp. Na środku łączki zajączki, króliczki, ba, nawet myszki wygrzewały się w promieniach słońca. Spojrzał na niebo. Było bezchmurne, słońce jakby wiedziało, że zwierzęta oczekują na jego promienie, bo świeciło bardzo mocno. Miś wystawił pyszczek do słońca i poczuł, jak przyjemne ciepło obejmuje najpierw jego głowę, a potem całe ciało. Usłyszał lekki szum wiatru i brzęczenie owadów, które unosiły się nad kwiatami. Głęboko odetchnął. W nos wkręcał się delikatny zapach trawy i jest wspaniałe miejsce do odpoczynku - pomyślał, po czym położył się wygodnie na trawie, jak na kocyku, łapki podłożył sobie pod głowę. Zamknął oczy. Odpoczywał. Oddychał miarowo i spokojnie. Zrobił głęboki wdech, wciągnął powietrze przez nos, a po chwili wypuścił je. Powtórzył to jeszcze raz. Czuł, jak z każdym wydechem pozbywa się zmęczenia. Był teraz przyjemnie rozluźniony, poczuł się ciężki i bezwładny. Jego głowa, brzuszek i nóżki były jak z ołowiu. Wtulił się w trawkę jak w kołderkę. Było mu bardzo wygodnie. Oddychał równo i miarowo, jego klatka piersiowa spokojnie w rytm wdechu i wydechu unosiła się i opadała, tak jak fale morskie, kiedy wolno i leniwie przybijają do brzegu. Poczuł się teraz tak dobrze ! Delikatny wiaterek przesuwał się po całym jego ciele, rozpoczynając od czubka głowy aż po koniuszki łapek, zabierając z niego zmęczenie i napięcie. Robił to raz i drugi, powtarzał wiele razy. Promienie słońca przyjemnie ogrzewały. Miś odpoczywał. Po chwili zasnął, a razem z nim zajączki, króliczki i nawet małe myszki. Zrobiło się tak cicho, że nie słychać było nawet brzęczenia pszczół. Słońce wolno szło po niebie. Nagle, nie wiadomo skąd, pojawiły się małe chmurki, rozpoczęły zabawę w chowanego, biegały po całym niebie, zagradzały drogę promyczkom, które płynęły na ziemię. Wiatr zaczął silniej dmuchać, łączka budziła się ze snu. Zabrzęczały pszczółki, które znowu zabrały się do zbierania miodu z kwiatów, ptaszki rozpoczęły swe trele, a motyle rozpościerając skrzydełka, unosiły się nad roślinkami. Wtem jeden z nich, taki najmniejszy motylek usiadł na nosku niedźwiadka i w rezultacie niechcący go przebudził. Miś leniwie otworzył oczy. Przetarł je łapkami. Ziewnął raz i drugi, przeciągnął się. Wiaterek tymczasem nagle zawirował, zatańczył i chłodnym powietrzem orzeźwił go. Najpierw dotknął jego łap. Wniknęła w nie ożywcza siła, miś poczuł, jakby zanurzył je w chłodnym strumyku. Ten przyjemny, orzeźwiający dotyk przenikał coraz wyżej i wyżej, jak prysznic ogarnął ciało, dając energię, przepełniając siłą. Miś łapkami, główką, nóżkami. Wstał, otrzepał futerko, poczuł się odprężony i wypoczęty. Wiaterek wzmagał się, coraz silniej, tańcząc po łące i zachęcając wszystkich do zabawy. W jego rytm pochylały się trawy, kwiatki, a nawet krzewy ruszały swymi gałązkami jak wypocząłem - pomyślał miś. - Jutro na pewno tutaj powrócę, ale teraz już pora wracać do domu. Czeka tam przecież na mnie mama i przepyszny podwieczorek. W tym momencie pogłaskał się po brzuszku i ruszył energicznie, podskakując w rytm podmuchów, w kierunku swego Pożegnanie - wierszem Pt. „Wiewiórka” „Kiedy się wiewiórka z wiewiórkąrozstaje, to do widzeniamówi nawzajem”.SCENARIUSZ ZAJĘCIATEMAT: Jesienne - poznawanie sposobu oddychania przeponowego jako podstawowego ćwiczenia wyciszającego, - doskonalenie umiejętności przyjmowania pozycji Dennisona z jednoczesnym nastawieniem na głęboki relaks i twórczy odpoczynek, - zachęcanie do wykorzystywania zdobytych umiejętności według własnych potrzeb, - budowanie poczucia własnej świeżo zerwane liście, kosz na liście, liście z białego kartonu (nienaturalnie dużych rozmiarów), farby, pędzle, 1. Powitanie dziecka piosenką śpiewaną na melodię "Panie Janie":„Witaj Basiu, jak się masz, jak się masz?Wszyscy Cię lubimy, wszyscy Cię lubimy, listek weź. „Dziecko wybiera sobie listek z kosza, siada na dywanie i kładzie listek przed Zabawy twórczea) „Jak można się bawić liściem?" - naśladowanie wiatru - dmuchanie na liść;- kapelusz, kolczyki - ubieranie siebie w liść;b) Lustro z liścia - "przeglądamy się", stroimy śmieszne miny;c) Propozycje dziecka; d) "Czy liście można usłyszeć?" - liście szeleszczą, szumią;Przyłóż swój listek do ucha i posłuchaj, co mówi Twój listek3. Rozwijanie inwencji twórczej - ilustracja ruchowa piosenki pt. Kolorowe listki (słowa i muzyka D. i K. Jagiełło) 4. " Oddychanie Przeponowe"1. Dziecko kładzie się na kocyk, na brzuchu kładzie sobie listek. Brzuch zamienia się w kołyskę dla listka. Wdech nosem - brzuch podnosi się do góry, wydech ustami - brzuch opada. W czasie wydechu ustami można cichutko wypowiadać "psss..."5. "Pozycja Dennisona "1. Nauczyciel mówi:"Zamknij oczy. Język ułóż do góry na podniebieniu twardym. Oddychaj spokojnie. Wyobraź sobie, że jesteś małym, kolorowym listkiem. Fruwasz, a właściwie tańczysz sobie wysoko, wysoko w powietrzu. Wiatr unosi Cię, aż pod chmury i jeszcze wyżej. Wiatr jest lekki, łagodny. Nuci Ci jesienną piosenką, śpiewa ją specjalnie dla Ciebie. Rozglądasz się dokoła. Widzisz niebieskie niebo, żółte słońce, a może widzisz z wysokości, jakiego koloru jest las, morze, łąka, Twój dom. Za chwilę wiatr opuści Cię na ziemię, w miejscu, gdzie jest Ci dobrze, gdzie czujesz się szczęśliwy." 6. Jesienne liście - malowanie farbami liści wyciętych z białego kartonu, nienaturalnie dużych Gardzelewska B. : Kinezjologia edukacyjna jako wsparcie dla uczniów o specjalnych potrzebach edukacyjnych, W: Terapia pedagogiczna. T. II : zagadnienia praktyczne i propozycje zajęć, Red. naukowa Ewa Małgorzata Skorek, Kraków 2004.• Hannaford C. : Zmyślne ruchy, które doskonalą umysł, Warszawa 1998.• Mańkowska I. : Kreowanie rozwoju dziecka : kinezjologia edukacyjna i inne nowoczesne metody terapeutyczne w praktyce, Gdynia 2005.• Opatowiecka M. : Kinezjologia edukacja Paula Dennisona. „Remedium” 1998 nr 10 • Twórcza kinezjologia w praktyce : propozycje dla każdego. Wybór scenariuszy i red. merytoryczna Joanna Zwoleńska, Warszawa 2004, PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacjiKinezjologia edukacyjna Paula Dennisona * - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie Platforma Edukacyjna - gotowe opracowania lekcji oraz testów. Amerykański chłopiec-Paul Dennison, wykazując się ponadprzeciętną inteligencją, w żaden sposób nie potrafił nauczyć się czytać. Okres nauki szkolnej był dla niego bardzo nieprzyjemny. Nawet nie pomagała pomoc psychologów i pedagogów. Szkołę udało mu się skończyć jedynie dzięki poświęceniu matki, która czytając podręczniki, pomagała mu w odrabianiu lekcji .W podobny sposób skończył studia pedagogiczne. Wielokrotnie w swoim życiu spotykał ludzi z problemami dysleksji. Zaczął się zastanawiać, jakie są jej źródła i czy można pomóc dzieciom, by nie przeżywały w szkole tego, co on. Według niego dysleksję, dysgrafię, brak koncentracji uwagi, brak motywacji do działania wywołują mikrodefekty w pewnych obszarach mózgu. Jednak komórki nerwowe nie regulują się. Dennison doszedł do przekonania, że nie jest to absolutnie nieodwracalna sytuacja. Mózg jest tak zbudowany, że w miejsce połączeń zdefektowanych może wytworzyć nowe, omijając uszkodzenia. Dzięki temu może być wykorzystywany w większym procencie. Tworzeniem właśnie tych połączeń obocznych, czyli równoważeniem funkcjonowania całego mózgu, zajmuje się metoda, której twórcą jest Paul Dennison. Właśnie to on założył, że jeśli mózg wpływa na ciało, to i ciało musi wpływać na mózg. Gdy mózg jest uszkodzony, to wysyła do ciała nieprawidłowe sygnały. Gdy natomiast ciało wyśle do mózgu sygnał, mózg nauczy się wysyłać do ciała sygnały prawidłowe. Podstawą procesów życiowych ,czy umysłowych, jak np. uczenia się jest ruch wykonywany przez ciało. Decyduje on np. o przepływie płynu mózgowo-rdzeniowego. Napięcie mięśni sprawia człowiekowi nie tylko ból, ale i upośledza jego myślenie, ponieważ spowolnia przepływ płynu mózgowo-rdzeniowego, tamując obieg odżywczej krwi. Wiele ćwiczeń w metodzie Dennisona uczy rozluźnienia napięcia mięśniowego. Półkule mózgowe tylko na pozór są jednakowe. Prawa odpowiada za myślenie syntetyczne, artystyczne, wyobraźnię, intuicję, lewa natomiast za myślenie analityczne, werbalne, logiczne. Do prawidłowego funkcjonowania człowieka niezbędna jest praca obu półkul oraz zapewniony ciągły przepływ bodźców między nimi. Przepływ ten odbywa się przez galaretowate spoidło wielkie. Jeśli ono jest dobrym przewodnikiem elektryczności, impulsy z jednej półkuli do drugiej przechodzą bez zakłóceń, jeśli złym – przepływ staje się spowolniony, czyli zahamowany. Głównym zadaniem metody Dennisona jest uczynienie, by spoidło wielkie było dobrym przewodnikiem. Dlatego jest w niej wiele ćwiczeń naprzemiennych, uruchamiające mięśnie skośne brzucha. Gorsza przewodność spoidła może też być spowodowana jego niedowodnieniem. Zbyt mała ilość płynów wypijanych przez człowieka może osłabiać jego zdolność do uczenia się, koncentracji, dlatego tak ważne jest picie czystej wody. Metodą Paula Dennisona można pracować w celu poprawy wzroku, pamięci, słuchu, spostrzegawczości, koncentracji czy orientacji przestrzennej. Jest to prosta i skuteczna metoda wspomagająca naturalny rozwój człowieka. Rola ciała w procesach myślenia i uczenia została przedstawiona w książce opartej na badaniach naukowych. Książkę Zmyślne ruchy, które doskonalą pamięć napisała Carla Hannaford – neurofizjolog i pedagog. Autorka mówi, jak ważny jest ruch w życiu człowieka, pokazuje jak się ruszać, aby w pełni uaktywnić nasze możliwości uczenia się. Natomiast w równie ciekawej publikacji pn. Twórcza kinezjologia w praktyce - Propozycje dla każdego, praca zbiorowa p. red. Joanny Zwoleńskiej zaprezentowano wiele pomysłów metodycznych, zabaw, rymowanek ćwiczeń z Gimnastyki Mózgu Paula proponowanych zarówno do pracy z grupą jak i do zajęć niektóre z proponowanych ćwiczeń z zakresu Kinezjologii edukacyjnej Dennisona: ÓSEMKI- uczeń kreśli oburącz oburącz w powietrzu" leżące" ósemki, zaczynając od lewej BAZGRANIE- uczeń "maluje" oburącz w powietrzu symetrycznie dowolne figury (w jednej płaszczyźnie).PUNKTY NA MYŚLENIE- jedna ręka masuje "dołki" między mostkiem a obojczykiem, druga na pępku ( zmiana położenia rąk ).RUCHY NAPRZEMIENNE- wymachy góra - dół jednocześnie lewą ręką i prawą ( zmiana ręki i nogi ).SŁOŃ- głowa na ramieniu lewym lub prawym, ręka w przedłużeniu głowy wyciągnięta w przód kreśli w powietrzu ósemki ( zaczynamy od lewej strony, zmiana rąk ).KAPTUREK MYŚLICIELA- masowanie uszu palcami (lewe ucho lewą ręką, prawe- prawą , ruchy od góry w dół ).POZYCJA COOKA- w pozycji stojącej lub siedzącej: nogi założone na krzyż, język dotyka podniebienia, ręce splecione na piersiach. Stosując tego typu ćwiczenia - na przekraczanie linii środka, rozciągające, energetyzujące, relaksujące – znacznie poprawiamy umiejętność komunikacji, organizacji i koncentracji. Stajemy się pewniejsi siebie, łatwiej wyrażamy potrzeby, jesteśmy otwarci na zmiany, szybciej i skuteczniej uczymy się. Z radością przyjmujemy informacje i dokonujemy właściwych wyborów. Metoda ta jest szczególnie pomocna w pracy z dziećmi z problemami szkolnymi czy też wadami rozwojowymi. Można ją z powodzeniem stosować we wszystkich przedziałach wiekowych zarówno w pracy indywidualnej, jak i grupowej, czego przykładem mogą być wyżej wymienione Wskazane jest rozpoczęcie lekcji od picia wody, która pobudzi proces myślenia. Uczniowie mogą sięgać po wodę w każdej chwili lekcji i wykonywać ćwiczenia tak długo, aż zauważymy pożądane skupienie ich uwagi. Ćwiczenia i inne możemy wplatać w dowolnej fazie lekcji. Małgorzata FabijańczykSzkoła Podstawowa w NiechlowieFilia w Szaszorowicach Umieść poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych: X Zarejestruj się lub zaloguj, aby mieć pełny dostępdo serwisu edukacyjnego. zmiany@ największy w Polsce katalog szkół- ponad 1 mln użytkowników miesięcznie Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> (w zakładce "Nauka"). Publikacje nauczycieli Logowanie i rejestracja Czy wiesz, że... Rodzaje szkół Kontakt Wiadomości Reklama Dodaj szkołę Nauka Kinezjologia edukacyjna, czyli metoda P. Denninsona, to specjalnie opracowany zestaw działań i ćwiczeń psychomotorycznych. Dzięki wykorzystaniu naturalnej potrzeby ruchu, możemy oddziaływać na nasz mózg. Innymi słowy, usprawniamy nasze ciało i aktywizujemy system nerwowy. Gimnastyka Mózgu, to nic innego jak wykorzystanie naturalnej potrzeby ruchu. Kinezjologia edukacyjna, może być wykorzystywana przez rodziców dzieci w każdym wieku. Główne zalety ćwiczeń, tą metodą, to: polepszenie koordynacji wzrokowo- ruchowej, doskonalenie i integracja połączeń lewej i prawej półkuli mózgu, lepsza motywacja do nauki, większy zakres pamięci, lepsza koncentracja. Problemy z pisaniem, czytaniem i liczeniem zdecydowanie zmniejszają się. Gimnastyka mózgu sprawia, że dzieci nie traktują uczenia się, jako kary. Poznawanie świata i zdobywanie wiedzy, staje się dla nich przyjemnością. Ćwiczenia z zakresu Gimnastyki Mózgu możemy wykonywać z naszymi dziećmi w domu, jako elementy zabawy. Wszystko powinno odbywać się w radosnej atmosferze, zachęcającej do ćwiczenia. Dlatego dla lepszego efektu możemy wykorzystać na przykład szarfy, kolorowe piłki, czy baloniki. Wtedy ćwiczenia z pewnością będą dla dzieci atrakcyjną zabawą, a nie przykrym obowiązkiem. Jednak wszystkie ćwiczenia, musimy wykonywać spokojnie, bez napięć i co najważniejsze prawidłowo oddychając. Pewnie wiele osób pamięta z dzieciństwa, jak kreśliło ręką znak ósemki w powietrzu, albo siedząc na podłodze sięgało po piłkę, wykonując skłon całej klatki piersiowej. Dotykanie łokciem przeciwległego kolona, czy krążenie szyją podczas wychowania fizycznego, to nic innego jak Gimnastyka Mózgu. Kinezjologia edukacyjna- przykłady ćwiczeń Ćwiczenia naprzemienne: Dziecko na przemian dotyka rękoma przeciwległych kolan. Prawą ręką, za plecami, sięga do lewej stopy i odwrotnie. Ruchy, te świetnie sprawdzają się, na przykład podczas porannej gimnastyki, przed odrabianiem lekcji w domu, czy sprawdzianem. Robiąc wygibasy przy okazji ćwiczymy mózg. Wykonujemy je około 5 razy. Leniwe ósemki: Lewą rękę wyciągamy przed siebie. Zaczynając od środka, na wysokości wzroku kreślimy lewym kciukiem znak ósemki. Leniwe ósemki rysujemy w stronę przeciwną do ruchu wskazówek zegara, poruszając ręką w lewą stronę i do góry. Powtarzamy, tę czynność kilka razy i następnie zmieniamy rękę. Rysowanie oburącz: Bawimy się w malarza i obiema rękami naraz wykonujemy ruchy, przypominające „bazgranie” po płótnie. Jednak nie zapominamy o poruszaniu głową i oczami, aby nie dopuścić do usztywnienia ciała. Słoń: Tym razem zamieniamy się w słonia! Lewe ucho, kładziemy na lewym ramieniu, tak aby ręka, stworzyła „trąbę słonia”. Nogi mamy ugięte w kolanach, a oczami wodzimy za poruszającą się ręką, która kreśli w powietrzu „leniwe ósemki” podobnie, jak w poprzednim ćwiczeniu. Potem zmieniamy strony i robimy, to samo. Krążenie szyją: Powolnym, delikatnym ruchem wykonujemy ruch głową, który polega na przenoszeniu jej od jednego do drugiego obojczyka. Ponadto broda powinna przylegać do ciała. Jest, to świetne ćwiczenie dla dzieci, które mają problemy z mową, zadaniami matematycznymi, równowagą, dlatego warto je wykonywać. Sięganie po piłkę: Po pierwsze siadamy na podłodze, nogi krzyżujemy. Następnie klatkę piersiową przechylamy do przodu, tak jakbyśmy chcieli sięgnąć po piłkę. Podczas skłonu wydychamy powietrze, a głową sięgamy do nóg. Aktywna ręka: Ramiona są rozluźnione. Wyprostowaną lewą rękę podnosimy do góry. Następnie prawą dłonią, łapiemy lewą rękę, między barkiem, a łokciem. Robimy wydech i w tym czasie lewą ręką stawiamy opór. Podczas wdechu liczymy do ośmiu. Po chwili zmieniamy ręce i wykonujemy wszystko od nowa, w czterech pozycjach, takich jak: ręka odchylona daleko za głowę, ręka przed głową, ramię dotyka ucha, ręka w bok. Kapturek myśliciela: To ćwiczenie doskonali zmysł słuchu oraz pamięć. Dlatego, warto je wykonywać, jak najczęściej. Za pomocą kciuka i palca wskazującego odchylamy delikatnie, do tyłu małżowinę uszną. Potem zaczynamy masować ucho, zaczynają od góry i kończąc na płatku ucha. Powtarzamy kilka razy. Kinezjologia edukacyjna, to... Podsumowując Gimnastyka Mózgu, to proste, ćwiczenia ruchowe, które mogą być wykorzystywane, jako elementy zabaw z dziećmi. Dzieci bawią się, relaksują, ponadto ćwiczą koncentrację, małą i dużą motorykę oraz pamięć. Metoda P. Denninsona, nie musi być wykonywania w szkole, w ośrodkach specjalistycznych, czy pod okiem pedagoga. Dlatego możemy ćwiczyć z dzieckiem w domu, tworzyć układy choreograficzne, śmiać się i odprężyć. Gimnastyka Mózgu, może być fajnym sposobem na pożyteczne spędzanie wolnego czasu. Kinezjologia edukacyjna, określana inaczej jako gimnastyka mózgu, to metoda terapeutyczna stworzona przez doktora Paula Dennisona. Podstawą tej metody jest ruch fizyczny, niezbędny do organizowania pracy mózgu i ciała. Kinezjologia znajduje zastosowanie w terapii zaburzeń ruchowych i zaburzeń uwagi oraz w walce ze specyficznymi trudnościami w nauce czytania i pisania. Ponadto, metoda Dennisona pozytywnie wpływa na poczucie własnej wartości i komunikację, gwarantuje równowagę psychiczną, redukcję stresu i doskonały relaks. Kinezjologia edukacyjna wspiera naturalny rozwój człowieka poprzez wykorzystanie różnych ćwiczeń motorycznych. Co to jest kinezjologia edukacyjna? Zobacz film: "Dlaczego dziewczynki mają lepsze oceny w szkole?" 1. Gimnastyka mózgu Kinezjologia edukacyjna Paula Dennisona powstała na bazie wielu dziedzin naukowych, między innymi: pedagogiki, psychologii, NLP, akupunktury, anatomii, fizjologii i neurologii. Kinezjologia wykorzystuje proste ćwiczenia fizyczne, np.: kreślenie leniwych ósemek, ruchy naprzemienne, w celu zintegrowania pracy umysłu i ciała. Paul Dennison uważał, że dla efektywnej nauki mają znaczenie głównie trzy funkcje ludzkiego mózgu: lateralność, zdolność skupienia i ześrodkowania. Kinezjologia nie służy tylko usprawnieniu uczenia się zdrowych dzieci, ale także wykorzystywana jest jako metoda pracy z dziećmi, które przejawiają trudności w nauce. Kinezjologię wykorzystuje się w pracy z maluchami nadpobudliwymi psychoruchowo (ADHD), z dysleksją, dysgrafią, dysortografią i dyskalkulią oraz w celu poprawienia pamięci czy koncentracji uwagi. Dennison wychodził z założenia, że proste ruchy aktywizują połączenia neuronalne w ciele człowieka i służą integracji pracy mózgu. Według Dennisona, problemy emocjonalne i poznawcze wynikają z braku współpracy między prawą a lewą półkulą mózgową. Każda z półkul ma do zrealizowania nieco inne zadania, dlatego by sprawnie funkcjonować, potrzeba dobrej synchronizacji obu półkul. Okazuje się, że wykonując ruchy naprzemienne, przepływ informacji między półkulami mózgowymi następuje 28 razy szybciej. W czym może pomóc systematyczne powtarzanie ćwiczeń ruchowych opracowanych przez Paula Dennisona? Gimnastyka mózgu poprawia koncentrację i koordynację wzrokowo-ruchową, zwiększa zdolności manualne, łagodzi stresy i redukuje napięcie psychiczne, wspomaga dzieci z trudnościami w nauce. Ponadto, usprawnia pamięć, precyzję wyrażania własnych myśli, zdolność czytania i pisania oraz stymuluje do twórczego myślenia i pozytywnej motywacji. Mimo że kinezjologia edukacyjna wzbudza niegasnące zainteresowanie psychologów, pedagogów i rodziców, nie brakuje też głosów z krytyczną oceną metody Dennisona. Co zarzuca się kinezjologii edukacyjnej? Między innymi niedostosowanie terapii do wieku dziecka, ignorowanie znaczenia diagnozy neuropsychologicznej, wątpliwą interpretację znaczenia odruchów, brak gruntownych podstaw merytorycznych metody i mylne doniesienia o czynnościach lewej i prawej półkuli mózgu. Inni zwracają uwagę na fakt, że kinezjologia edukacyjna odnosi się w sposób cząstkowy i niewytłumaczalny do filozofii Wschodu i próbuje manipulować umysłami dorosłych, by osiągnąć wysokie korzyści finansowe. polecamy Są to ruchy bezpieczne, proste, naturalne. Wspierają integrację oczu, uszu i całego ciała, a co za tym idzie – dają poprawę w pisaniu i czytaniu. Integracja pracy obu półkul mózgowych sprawia, że dziecko staje się otwarte i ciekawe świata, ale też i świadome własnego niepowtarzalnego „ja”. Dziecko zaczarowane ruchami… Picie wody Przed każdymi ćwiczeniami pijemy dużo wody, która wspomaga uczenie się i myślenie, podnosi energetykę ciała i dotlenia mózg. Ilość wody, jaką powinno się wypijać dziennie, oblicza się dzieląc masę ciała przez 11. Ruchy naprzemienne Podnosimy do góry prawe kolano i dotykamy do niego lewą ręką, po czym podniesione lewe kolano dotykamy prawą ręką (ruchy podobne do marszu w miejscu). Ćwiczenie wykonujemy w ciągu dnia możliwie jak najczęściej, w urozmaicony sposób, najlepiej przy codziennych czynnościach. Efekty: poprawa pisania, słuchania, czytania i rozumienia, koordynacji ruchowej lewej i prawej strony ciała, wzmocnienie oddechu, wzrost energii, poprawa wzroku i słuchu. Rowerek Ćwiczymy na miękkiej powierzchni. Podnosimy ręce i głowę do góry. Obejmujemy głowę dłońmi i podtrzymujemy ją. Prawym łokciem dotykamy lewego kolana, potem lewym łokciem prawego kolana, itd. Oddychamy rytmicznie. Efekty: integracja lewej i prawej strony ciała, poprawa czytania, pisania i liczenia. Pozycja Cooka Siadamy, krzyżujemy nogi w kostkach. Wyciągamy ręce przed siebie i przekręcamy dłonie grzbietami do siebie tak, by kciuki skierowane były w dół. Przekładamy jedną rękę przed drugą tak, by dłonie dotykały się wewnętrznymi stronami (kciuki są nadal skierowane w dół). Krzyżujemy palce dłoni. Zginamy ręce w łokciach i opieramy je na piersi. Zamykamy oczy, język kładziemy na podniebieniu. Oddychamy swobodnie. W takiej pozycji pozostajemy około 2 minut. Zwalniamy język, nogi, ręce swobodnie opuszczamy. Efekty: poprawa stabilności emocjonalnej, uwagi i koncentracji. Oddychanie przeponowe Wdychamy powietrze nosem. Oczyszczamy płuca, robiąc krótkie wydechy przez zaciśnięte wargi (wyobrażamy sobie, że chcemy utrzymać piórko w powietrzu). Kładziemy ręce na brzuchu – na wdechu ręce podnoszą się, a na wydechu opuszczają. Robimy wdech licząc do trzech. Zatrzymujemy oddech na 3 sekundy. Wydychamy, licząc do trzech. Ponownie zatrzymujemy oddech na 3 sekundy. Powtarzamy całość. Efekty: rozluźnienie centralnego układu nerwowego, poprawa głośnego czytania, mowy. Leniwe ósemki Rysujemy lub wodzimy oczami za przedmiotem po kształcie położonej ósemki (znaku nieskończoności). Zaczynamy zawsze od środka ósemki w lewo do góry lewą ręką, a następnie prawą ręką. Wyciągamy przed siebie lewą rękę, zaciskamy pięść, a kciuk kierujemy do góry. Rysujemy kciukiem w powietrzu po kształcie wodząc oczami za ręką, głowę trzymamy nieruchomo. Efekty: polepszenie koordynacji wzrokowej, integracja półkul mózgowych, poprawa mechanizmu czytania (ruch oczu z lewej do prawej), rozpoznawania znaków przy pisaniu, czytania ze zrozumieniem. Alfabetyczne ósemki Najpierw rysujemy kilka leniwych ósemek, a potem wpisujemy w kształt leżącej ósemki małe litery alfabetu, zachowując kierunek w lewo do góry. Efekty: poprawa znajomości zasad pisowni, twórczego pisania, koordynacji ręka - oko, rozpoznawania i kodowania symboli, zdolności manualnych, precyzji ruchowej. Słoń Wyciągamy lewą rękę w przód, grzbietem dłoni do góry. Głowę kładziemy na ramieniu wyciągniętej ręki. Nogi w kolanach lekko uginamy w małym rozkroku. Rysujemy ręką w powietrzu obszerne leniwe ósemki (ucho przyklejone do ramienia). Prostujemy całe ciało. Następnie to samo prawą ręką. Pamiętamy przy tym, że kierunek pisania to w lewo do góry. Efekty: stymulacja mowy, twórczego myślenia, rozwój pamięci długoterminowej, zintegrowanego widzenia, słyszenia i ruchu, polepszenie pisma. Motyl na suficie Podnosimy do góry głowę. Nosem na suficie kreślimy leżące ósemki. Zaczynamy w lewo do góry. Efekty: poprawa koordynacji wzrokowo-ruchowej, mechanizmu czytania i pisania. Kołyska Siadamy na podłodze. Ręce lekko ugięte opieramy z tyłu, utrzymując podniesiony tułów. Nogi zginamy w kolanach i podnosimy stopy do góry. Usuwamy napięcie w jednym biodrze, a potem w drugim, wykonując nieduże ruchy nogami. Efekty: rozwój umiejętności wzrokowego śledzenia ruchów w kierunku od lewej do prawej strony, nawyku skupiania uwagi i zrozumienia. Wahadło Opuszczamy jak najbardziej podbródek w dół i poruszamy nim powoli od jednego ramienia do drugiego, przy tym swobodnie oddychając. Efekty: polepszenie obuocznego patrzenia, głośnego i cichego czytania oraz pisania, umiejętności językowych, rozluźnienie centralnego układu nerwowego. Kobra Siadamy, opieramy dłonie na stole, trzymamy plecy rozluźnione. Zaczynamy oddychać, jakby od podstawy kręgosłupa. Skupiamy się na oddechu. Efekty: przekraczanie środkowej linii ciała, rozluźnienie centralnego układu nerwowego, poprawa obuocznego widzenia, słuchania ze zrozumieniem, umiejętności mowy, kontroli motoryki precyzyjnej. Pompowanie piętą Stajemy prosto. Wysuwamy jedną nogę do tyłu, stawiając ją na palcach. Na wydechu zginamy w kolanie nogę, stojąc z przodu, a piętę tylnej nogi staramy się postawić na podłodze. Na wdechu podnosimy się, prostując przednią nogę i podnosząc piętę tylnej nogi. Tylna noga powinna być wyprostowana. Zmieniamy nogi. Efekty: integracja tylnych i przednich części mózgu, rozwój wyraźnej mowy i językowych umiejętności, polepszenie słuchania ze zrozumieniem, czytania ze zrozumieniem, zdolności twórczego pisania oraz do zakańczania rozpoczętego procesu. Sowa Jedną ręką chwytamy mocno mięśnie barku. Obracamy głowę powoli w lewo, a potem w prawo – podbródek trzymamy prosto. Głową sięgamy maksymalnie w prawo i w lewo, aby rozluźnić mięśnie szyjne. Robimy wdech, gdy głowa jest w skrajnym położeniu, w miejscu gdzie ręka trzyma ramię, a wydech w czasie obrotu głowy. Powtarzamy, trzymając drugą ręką drugie ramię. Efekty: poprawa uwagi, percepcji i pamięci słuchowej, rozwój luźnego ruchu oczu, polepszenie słuchania ze zrozumieniem, mowy i ustnych komunikatów, matematycznych wyliczeń, wsparcie w pracy z komputerem. Aktywna ręka Podnosimy rękę do góry i chwytamy ją drugą ręką. Podniesiona ręka stawia opór ręce ją trzymającej. Powtarzamy ćwiczenie na wydechu w czterech kierunkach: w stronę głowy, do przodu, do tyłu, od ucha, zmieniając ręce. Efekty: rozwój wyraźnej mowy i językowych zdolności, rozluźnianie przepony, poprawa koordynacji wzrokowo-ruchowej, kaligrafii, znajomości zasad pisowni. Wypady Rozstawiamy nogi szerzej od pleców, tak by stopy znajdowały się względem siebie pod kątem prostym. Zginamy jedną nogę w kolanie, drugą nogę trzymamy prosto. Prostujemy tułów. Robimy wypad na zgiętą nogę, odwracając głowę w jej stronę. Efekty: rozwój percepcji przestrzennej, relaksacji całego ciała, zrozumienia, aktualizacji pamięci krótkoterminowej. Luźne skłony Siadamy i krzyżujemy nogi w kostkach. Robimy luźny skłon tułowia do przodu, wyciągając ręce przed siebie (jakby oddając ciało działaniu przyciągania ziemskiego). Efekty: polepszenie odczuwania uziemienia i stabilności, wzrokowej integracji, czytania ze zrozumieniem, liczenia w pamięci, abstrakcyjnego myślenia. Zginanie stopy Siadamy, zginamy nogę w kolanie i kładziemy ją na udzie drugiej nogi, tak by zewnętrzna kostka dotykała uda. Końcami palców chwytamy podstawę i miejsce mocowania mięśnia podudzia. Zginamy i prostujemy stopę. Efekty: integracja tylnych i przednich części mózgu, rozwój wyraźnej mowy i językowych umiejętności, poprawa czytania i słuchania ze zrozumieniem, zdolności twórczego pisania, podążania za logiką zadania i dokończenia go. Kapturek myśliciela Dużymi palcami i kciukiem chwytamy małżowinę uszną i masujemy ją (odciągając do tyłu i ściskając). Masaż zaczynamy od góry i przesuwamy się w dół do płatka ucha. Efekty: poprawa percepcji słuchowej, słuchania własnego głosu w czasie mówienia, dobrej pracy pamięci krótkoterminowej, doskonalenie dialogu wewnętrznego, zgodnego słuchania obydwoma uszami, słuchania ze zrozumieniem, wsparcie w wystąpieniach publicznych, śpiewie, grze na instrumencie. Energetyczne ziewanie Dotykamy końcami palców miejsca na zębach, tuż przed miejscem, gdzie łączy się dolna szczęka z górną, masujemy to miejsce. Lekko otwieramy usta, wyobrażamy sobie, że ziewamy. Efekty: poprawa percepcji sensorycznej, motorycznych funkcji oczu i mięśni odpowiadających za dźwięk i żucie, polepszenie uwagi i percepcji wzrokowej, komunikacji, umiejętności wybierania potrzebnej informacji, głośnego czytania, twórczego pisania, wsparcie w wystąpieniach publicznych. Punkty na myślenie Jedną ręką masujemy punkty (miękkie miejsca pod obojczykami z lewej i prawej strony klatki piersiowej), a drugą rękę kładziemy na pępku. Niech trwa to około 2 minuty. Efekty: przekazanie informacji z prawej półkuli do lewej połowy ciała i odwrotnie, stymulacja aorty, likwidacja odwracania liter i cyfr, prawidłowe układanie ciała podczas czytania. Punkty pozytywne Dotykamy lekko końcami palców punktów, które znajdują się na czole, bezpośrednio nad oczami, równo po środku między linią włosów a brwiami. Efekty: wzmocnienie czołowych części mózgu, osłabienie reakcji odruchów wymuszonego działania, pozytywny wpływ na procesy nauki pisania, matematyki, pamięci długoterminowej. Punkty uziemienia Końcami palców jednej ręki dotykamy brody pod dolną wargą, a palce drugiej ręki kładziemy na górnej części kości łonowej. Patrzymy w dół (na podłogę). Efekty: praca w polu środkowym, stabilność, uziemienie (wodzenie oczami w dole dla rozwoju umiejętności widzenia z bliska), umiejętności organizacyjne (ruch oczu w pionie i poziomie), umiejętność nie gubienia wierszy i kolumn w czasie czytania, pisanie i prace matematyczne. Punkty równowagi Jedną rękę kładziemy na wgłębieniu u podstawy czaszki, za uszami, a drugą na pępku. Zmieniamy położenie rąk. Efekty: pobudzenie i koncentracja świadomości, wsparcie w podejmowaniu decyzji, rozluźnienie napięcia przy ruchu szczęk i kości czaszki, lepsze rozumienie podtekstu zapisanego między wierszami, punktu widzenia autora tekstu. Punkty przestrzeni Końcami palców jednej ręki dotykamy miejsca między górną wargą a nosem, drugą rękę kładziemy tuż powyżej kości łonowej. Wzrok kierujemy do góry. Zamieniamy ręce. Efekty: rozluźnienie centralnego układu nerwowego, poprawa percepcji głębokości wyobrażenia, zdolności widzenia blisko i daleko, wsparcie umiejętności organizacyjnych, skupienia na zadaniu. Owocnej gimnastyki! Zobacz także: Kinezjologia edukacyjna Paula Dennisona

kinezjologia edukacyjna paula dennisona ćwiczenia